بادکنک کیسه‌ای است کِشسان که با گونه‌های مختلفی از گاز(مانند هلیوم (به همراه چسب هایفلوت x جهت دوام بیشتر)، هیدروژن، نیتروژن، نیترو اکسید یا هوا) پُر می‌شود. نخستین بادکنک‌ها از مثانهٔ خشک‌شدهٔ حیوانات بوده‌اند. بادکنک‌های نوین را می‌توان از موادی چون رزین، لاستیک، پلیکلروپرین یا نایلون ساخت. برخی بادکنک‌ها کاملاً تزئینی هستند، در حالی که برخی برای کاربردهای ویژه چون هواشناسی، درمان، نظامی، یا ترابری به‌کار می‌روند. ویژگی‌های بادکنک، شامل چگالی کم و بهای کم، سبب کاربردهای گستردهٔ آن شده‌است.^[۱]